Najważniejsze zabytki w Turku:
Kościół Parafialny p.w. Najświętszego Serca Pana Jezusa (plac H. Sienkiewicza) – został wybudowany w latach 1904–1913 na miejscu wcześniejszej gotyckiej świątyni. Obiekt wzniesiony w stylu neogotyckim wg projektu Konstantego i Jarosława Wojciechowskich na planie krzyża łacińskiego. Posiada układ trójnawowy z wywyższoną nawą środkową zakończoną prezbiterium. Na szczególną uwagę zasługuje wystrój wnętrza kościoła, które zostało wykonane przez znamienitego polskiego artystę Józefa Mehoffera w latach 1933–1939 obejmujące polichromię oraz część witraży.
Zwiedzanie kościoła możliwe tylko z przewodnikiem Muzeum Miasta Turku <więcej informacji>
Domy tkaczy przy ul. S. Żeromskiego – powstały w latach 20 XIX w. wg jednolitego planu architektonicznego. Domy były wybudowane na podstawie prostokąta o wymiarach około 15 x 8 m. Frontem do ulicy. Budynki były murowane z cegły i tynkowane. Posiadały dwie izby mieszkalne rozdzielone sienią zlokalizowaną w osi budynku. Większość domów miało delikatną klasycystyczną dekorację ścian oraz dwuspadowe dachy kryte papą. Za budynkiem mieszkalnym znajdował się obszerny ogród w którym właściciele – tkacze lokalizowali pomieszczenia gospodarcze, a później małe manufaktury tkackie.
Kościół Parafialny p.w. Najświętszego Serca Pana Jezusa (plac H. Sienkiewicza) – został wybudowany w latach 1904–1913 na miejscu wcześniejszej gotyckiej świątyni. Obiekt wzniesiony w stylu neogotyckim wg projektu Konstantego i Jarosława Wojciechowskich na planie krzyża łacińskiego. Posiada układ trójnawowy z wywyższoną nawą środkową zakończoną prezbiterium. Na szczególną uwagę zasługuje wystrój wnętrza kościoła, które zostało wykonane przez znamienitego polskiego artystę Józefa Mehoffera w latach 1933–1939 obejmujące polichromię oraz część witraży.
Zwiedzanie kościoła możliwe tylko z przewodnikiem Muzeum Miasta Turku <więcej informacji>
Domy tkaczy przy ul. S. Żeromskiego – powstały w latach 20 XIX w. wg jednolitego planu architektonicznego. Domy były wybudowane na podstawie prostokąta o wymiarach około 15 x 8 m. Frontem do ulicy. Budynki były murowane z cegły i tynkowane. Posiadały dwie izby mieszkalne rozdzielone sienią zlokalizowaną w osi budynku. Większość domów miało delikatną klasycystyczną dekorację ścian oraz dwuspadowe dachy kryte papą. Za budynkiem mieszkalnym znajdował się obszerny ogród w którym właściciele – tkacze lokalizowali pomieszczenia gospodarcze, a później małe manufaktury tkackie.
Ratusz (plac Wojska Polskiego) – budynek wzniesiony w latach 1867–1876 w stylu klasycystycznym na planie prostokąta. Zlokalizowany został w pierzei północnej starówki. Obiekt piętrowy posiadający w swej osi środkowej wejście nad którym umieszczony jest balkon zwieńczony wieżą zegarową wyróżnia się od reszty zabudowy szczególnie starannym opracowaniem elewacji frontowej. Budynek pokryty blachą. W wieży umieszczono zegar kwadransowy firmy Weiss z Głogowa z 1876 r. Obecnie w budynku mieści się Muzeum Rzemiosła Tkackiego i Punkt Informacji Turystyczne ** w Turku.
Kościół Ewangelicko-Augsburski (ulica 3 Maja) – wzniesiony w latach 1849-1852 wg planów architektonicznych Henryka Marconiego. Niewielki budynek kościoła zbudowano na planie krzyża greckiego w stylu klasycystycznym. W osi środkowej znajduje się wejście do świątyni, a nad nim wieża dzwonnicza. We wnętrzu uwagę zwracają: ołtarz oraz organy kalikowane umieszczone nad amboną na balkonie okalającym wnętrze. Na uwagę także zasługują eklektyczne żyrandole.
Zabudowa staromiejska (Rynek – plac Wojska Polskiego) – w swym obecnym wyglądzie pochodzi z II połowy XIX stulecia. Ówczesne przepisy nie zezwalały na niską zabudowę rynku w związku z tym kamienice posiadają dwie lub trzy kondygnacje. Elewacje frontowe charakteryzują się skromnością z charakterystycznymi podziałami poziomymi. Reprezentatywną cechą kamieniczek są żeliwne balkony o bogatej metaloplastyce i skomplikowanych wzorach.
Szkoła Podstawowa nr 1 przy ul. 3 Maja – dawniej Szkoła Powszechna, otwarta 15 listopada 1925 roku, była nowoczesnym i obszernym budynkiem na swoje czasy.
Cmentarz katolicki „Na Lipce” (ul. Chopina) – został założony w 1821 roku w północnej części miasta przy drodze wyjazdowej na Władysławów. W 1859 został otoczony murowanym parkanem. Na cmentarzu znajdują się ciekawe grobowce tzw. sklepy – rodzinne grobowce w kształcie czterościennych budowli. Na nekropoli tej zostali pochowani kolejni księża parafii katolickiej oraz najbardziej znane rody turkowskie jak: Hubnerów, Marszli, Staszewskich, Milewskich, Kubackich, Przeździeckich i wiele innych. W głębi znajduje się zbiorowa mogiła żołnierska z lat I wojny światowej.
Cmentarz katolicki „Na Kobylarce” (ul. Chopina) – został założony w 1893 roku, przy drodze wylotowej z miasta w kierunku Władysławowa. Jest cmentarzem oparkanowanym murem z czerwonej cegły. Cmentarz nie posiada grobowców w formie sklepów. Pochowano tu m.in. Tomiłę Składkowską i Stanisława Kączkowskiego.
Cmentarz katolicki „Na Kobylarce” (ul. Chopina) – został założony w 1893 roku, przy drodze wylotowej z miasta w kierunku Władysławowa. Jest cmentarzem oparkanowanym murem z czerwonej cegły. Cmentarz nie posiada grobowców w formie sklepów. Pochowano tu m.in. Tomiłę Składkowską i Stanisława Kączkowskiego.
Cmentarz ewangelicko–augsburski (ul. Chopina) – założony w 1822 roku. Obiekt oparkanowany murem z cegły. Brama cmentarna przebudowana po II wojnie światowej zachowała oryginalne skrzydła bramne. W środku znajdują się mogiły i groby z XIX i XX stulecia. W śród nich grobowce pastorów Posselta, Teichmanna, Sachsa. Z grobów rodzinnych zwrócić należy uwagę na grobowce Neumanów, Mullerów, York, Penthera, Schnerów i inne. W głębi znajduje się zachowana we fragmencie mogiła żołnierzy niemieckich z I wojny światowej.
Dawna synagoga- XIX wieczna Synagoga z około 1857 roku. Ostatecznie zburzona w latach 60-tych ubiegłego stulecia. Obecnie w tym miejscu znajduje się budynek kina . Na jedynej zachowanej ścianie byłej synagogi została umieszczona tablica pamiątkowa.